Verbazing, verwondering, ergernis en ontroering komen wekelijks mijn huiskamer binnen.
Al kijkend schiet ik van irritatie naar glimlach.  Ik zie distelscherpe arrogantie omsmelten naar hartverwarmende  puurheid in HD kwaliteit
Ik zie een sprookjesachtig ronddraaiend theekopje dat ritmisch dansend,  maar tevergeefs probeert de gezichtsuitdrukking van de lompe inzittenden te beroeren.
Dan weer aanschouw ik een vrolijk huppelende bio-bink die niet alleen tegen torenhoge bergen aankijkt maar ook tegen dito hoge weerstand van zijn aanstaande ex-bijna-geliefde.
Een vertederende lachebek die wat onhandig zijn tweede-kans-geluk aardbeien voert op een Pools gazon, en een tenenkrommende stilte aan een tafel waar het laatste ontbijt wordt genuttigd, althans voor één van de gasten.

Over iedere boer die een vrouw zoekt is wel iets te zeggen, te schrijven, te spotten, te vitten, te zeuren. Maar wat hebben ze gemeen?
In ieder geval dat ze meer ballen hebben dan ik!
Zij durven. Dat kan ik van mezelf niet zeggen.
Zij nemen de gok. Daar heb ik niks op te zeggen.
Zij  hebben the guts om ‘U’ tegen zeggen.
Zij openen hun hart, en tja……ik zeg niks! 

‘Jij moet risico nemen’ sist mijn onderbewuste mij toe.
Oké, oké!  

 ‘Stadse, folklore jurk zoekt gelegenheid om aan te trekken om speels op te waaien op het ritme van morgen.’